کلبه متروک تنهایی (من و غروب سابق)

گاهی باید بی صدا و آرام مثل باد گذشت و رفت

مثل پاییز زرد شد و ریخت

گاهی باید بغض کرد و بارید... مثل آسمان... بی صدا

تنها طراوت از خود بجا گذاشت

و لبخند زد 

و نگاه کرد به آسمان... 

تنگه دلم برات . دست من و بگیر. لعنت به این دل تنگ بهونه گیر  دست منو بگیر از این همه خیال. تنگ دلم برات برای بودنت. شک های لعنتی تو رو از من ربودنت ... 

نیمه شب ...جمعه .مشهد 

لعنت به عشق... گرد پیری نشست روی سرم... دعای خیری نبود پشت سرم... آنچه ماند یه مشت خاطره ماند... با یه مشت کاه که باید ریخت روی سرم

فکرهای اخرین دیدار...

عشق را باید با خون دل نوشت... تا بداند عقل که راهی به دل ندارد

تنگی دل را باید با نوشته های شبانه برایش نوشت

نوشته هایی که هیچگاه خواننده ندارد

استرس, امونم رو برید این چندساله

تموم حرف هاایی که ته دلم مونده و تلمبارشده این چندساله

خودش رو به نحوهای مختلف نشون میده تو سلامت آدم

رفتی تو و چشمان رطوبت دیده

شد خانه ی ویران رطوبت دیده

غم چیده شده به روی هم در دل من

چون کیسه ی سیمان رطوبت دیده

شعر از : جلیل صفربیگی